Luik-Bastenaken-Luik (2016 - 2025)

Afstand: 254 km  /  koers duur: 11.00 -17.00 uur

Binnen het hart van Luik (het Coeur de Liège) is het Place Saint-Lambert het bewijs van nieuwe allure. Jarenlang een armzalig gedoetje aan de voet van het bisschoppelijk paleis. Nu een modern plein, compleet met de (symbolische) metalen zuilen van de kathedraal die in de achttiende eeuw door opstandige Luikenaren kort en klein werd geslagen.

Route

1  > Place Saint Lambert
2 > Remouchamps
3 > Bastenaken (Bastogne)
4 > Houffalize
5 > Baraque de Fraiture (Parkers Crossroads)
6 > Côte de Wanne
7 > Stavelot
8 > Côte de la Redoute
9 > Côte de Saint-Nicolas - finish in Luik

1 > Place Saint Lambert

1e etappe Luik - Remouchamps
De start vind plaats vlakbij de sokkel van Carolus Magnus (Karel de Grote) op het Place Saint Lambert.

La Doyenne is de oudste van alle wielerklassiekers. Al in 1892 begonnen renners aan een avontuur door de Ardennen, van Luik richting Bastogne en terug naar Luik. Liège-Bastogne-Liège klonk voor schrijver Kees Fens als een muziekstuk; kort, lang, kort. Van Luik (kort) helemaal naar Bastogne (lang) en dan weer terug naar Luik (kort).

In de eerste vijftig jaar had Luik-Bastenaken-Luik minder prestige als andere klassieke wielerwedstrijden.De prijzen gingen toen vrijwel uitsluitend naar Belgische renners. De koers kende ook een veel lagere prijzenpot dan de andere grote klassiekers; Milan-San Remo, de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix en de Ronde van Lombardije. Merkwaardig is ook dat Carmine Preziosi de eerste Italiaan was (overigens een Italiaan met Belgische roots) die pas in 1965 deze koers wist te winnen. Later kwamen daar nog bij, Moreno Argentin (vier keer), Michele Bartoli (twee keer) en Paolo Bettini (twee keer). In 2007 voegde ook Danilo Di Luca zich bij dit illustere gezelschap. Di Luca (de Killer van Spoltore), was de laatste Italiaan die als winnaar finishte in Luik.

Het parcours loopt dus vanaf Luik in zuidelijke richting naar Bastogne. De beklimmingen op weg naar Bastogne zijn uitdagend, maar eenvoudig in vergelijking met de finale. Na een bocht in Bastogne gaat het weer richting het noorden. Via Houffalize voert het parcours over de steile Saint-Roche naar Vielsalm. Vanaf ongeveer 150 kilometer volgen de zware beklimmingen: de Côte de Wanne, de Côte de Stockeu, de Côte de la Haute-Levée, (voorbij Stavelot) dan de Col du Rosier en dan naar de scherprechter, Côte de la Redoute, met een maximaal stijgingspercentage van 22%. Vervolgens wacht nog de Côte de la Roche-aux-Faucons in Esneux, om daarna te finishen in Luik. 

2 > Remouchamps

Vanuit Luik gaat het dus richting Remouchamps, een historische plaats aan de Amblève. Tegenover de brug over de rivier, richting Aywaille, staat Hotel Bonhomme. 'Het kan niet klassieker,' zegt eigenaar Bernard Bonhomme ons, terwijl hij wijst op foto's van enkele beroemde gasten, zoals koning Albert I, en Fernandel. Ook voor Juan Manuel Fangio, een van de grootste coureurs aller tijden, is er een plekje in deze geschiedenis. Het interieur ademt de sfeer van vervlogen vooroorlogse elegantie en zelfs de toiletten zijn een bezoekje waard. Tijdens de Tweede Wereldoorlog diende het hotel enige tijd als hoofdkwartier van de Amerikaanse troepen. Kortom,. alles is hier werkelijk doordrenkt van de geschiedenis.

3 > Bastenaken (Bastogne)

In Bastenaken (Bastogne) was de situatie gespannen vanaf het begin van het Duitse tegenoffensief op 16 december 1944. Generaal Anthony McAuliffe en zijn troepen zaten vast in kelders en huizen. De Duitse General der Panzertruppe Heinrich von Lüttwitz deed op 22 december een voorstel tot eervolle overgave;

Aan de Amerikaanse commandant van de omsingelde stad Bastogne.

Het lot van de oorlog is aan het veranderen. Deze keer zijn de Amerikaanse troepen in en nabij Bastogne omsingeld door sterke Duitse pantsereenheden. Meer Duitse pantsereenheden zijn de rivier de Ourthe bij Ortheuville overgestoken, hebben Marche ingenomen en St. Hubert bereikt via Hompre-Sibret-Tillet. Libramont is in Duitse handen. Er is maar één mogelijkheid om de omsingelde Amerikaanse troepen te behoeden voor totale vernietiging: dat is de eervolle overgave van de omsingelde stad. Om daar over na te denken wordt een termijn van twee uur toegestaan, te beginnen met de presentatie van deze nota.

De bevelhebber van 101st Airborne Division McAuliffe antwoorde direct met een

'Nuts' ( 'kus mijn kloten' )

De nieuwe gevels langs de Rue du Sablon, die leiden naar het Place McAuliffe, vertellen het verhaal van de verwoestingen die plaatsvonden in de donkere dagen voor Kerstmis van 1944. Tegenwoordig is het centrum een oord voor oorlogstoerisme en commercie. 

Van hieruit keert de koers weer terug naar Luik, richting Houffalize.

4 > Houffalize

De steile Saint-Roche in Houffalize luidt het begin in van enkele stevige beklimmingen waaronder De Côte de Wanne en de Côte de Wanneranval. Het begint tussen de huizen van Stavelot, dan door een stuk bos,  passeren de open vlakte van Wanneranval en duiken tenslotte weer het bos in, waar het steilste stuk ligt. De top is gelegen in Wanne, een oase van rust in deze omgeving.

5 > Baraque de Fraiture (Parkers Crossroads)

In de buurt van het parcours ligt een opmerkelijk kruispunt: Baraque de Fraiture. Dit is een van de hoogste punten in de Ardennen, waar fans van de koers samenkomen in cafés en bij frietkramen. Tijdens de Slag om de Ardennen in december 1944 wist Major Arthur C. Parker van het 589th Field Artillery Battalion op deze plek te ontsnappen aan de Duitse omsingeling. Bij zijn aankomst op het kruispunt besefte hij het strategische belang ervan: hier liep namelijk de enige bevoorradingsweg naar de 7th Armored Division, die bij St. Vith in hevig gevecht was met het Duitse 5e Panzer-Armee. Parker en een handjevol soldaten hielden stand van 19 tot 23 december 1944. Deze slag wordt vaak vergeleken met een soortgelijke slag uit de Amerikaanse Burgeroorlog, bekend als Parker’s Crossroads. Op een foto van Major Richard W. Peterson is te zien dat er kort na de bevrijding op het kruispunt geen steen meer overeind stond.
 

6 > Côte de Wanne

Een prachtige, lange klim door de naaldbossen brengt ons naar Wanne, een voorbeeld van eenvoudig dorpsleven. Op het plein staat een Christusbeeld centraal, geflankeerd door twee roestige mortieren. Bij de afdaling bereiken we Trois-Ponts, waar de rivieren Amblève en Salm samenkomen. Verderop bevindt zich een typisch Belgisch frietkraam: de Friterie Bertrand aan de Route de Coo, compleet met een bus met een dakterras.  

7 > Stavelot

In het jaar 648 verkreeg Remaclus, de abt van het klooster in Solignac in Aquitanië, een stuk bos in de Ardennen. Hij stichtte de dubbelabdij van Stavelot-Malmedy. Dit markeerde het begin van de twee steden en van een kerkelijke staat die meer dan 1000 jaar lang zelfstandig bleef. Stavelot, met zijn 18e-eeuwse marktplein en zijn prachtige historische gebouwen, was in 1899 kort (een zomer) de woonplaats van de Franse dichter Guillaume Apollinaire. In het lokale museum, dat ook een collectie raceauto's en motoren herbergt, is ruimte gewijd aan de dichter. De abdij is tussen 1999 en 2002  gerestaureerd.

Het circuit van Franchorchamps ligt hier vlakbij. Vroeger vormde Franchorchamps, Stavelot en Malmedy samen het legendarische circuit van Franchorchamps.

8 > Côte de la Redoute

Er komt nog een ‘fameuze’ helling aan, La Redoute (de Schans). Het klimpercentage gaat op sommige stukken tot 22%. Normaal ligt het hier vol met koeienstront en eigenlijk is het maar een boerenweggetje, die steil slingerend door de weilanden omhoog gaat. Wielerverslaggevers maken melding van een slagveld als renners niet meer kunnen volgen. Merkwaardig genoeg klopt dit ook! Ooit hebben Franse troepen op deze bult de Oostenrijkers verslagen.

Anno 2024 sloeg Tadej Pogacar op La Redoute met één versnelling iedereen knock-out.  Heel even spartelde Richard Carapaz nog tegen, maar eens te meer bleek de Sloveen van een apart soort. Wat maakte het uit dat het tot de finish nog bijna 35 kilometer ver was, met de Côte de Forges en La Roche-aux-Faucons nog in het verschiet..  

9 > Côte de Saint-Nicolas - finish in Luik

Het venijn van de terugkeer in Luik zit in de aankomst in de voorstad Ans, met de sterk stijgende Côte de Saint-Nicolas. Een strijdtoneel in de grauwheid, ouwe meuk en vergane glorie van de huizen en fabrieken. In 2012 won de Kazak Iglinski van Astana. In de straten van Luik ging hij in de laatste stuk van de beklimming van de Côte de Saint vriend Vincenzo Nibali voorbij en kwam alleen aan bij de finish. In 2013 was het de Ier Daniel Martin die won, voor de Spanjaard Joaquim Rodriquez. Als derde eindigde Alejandro Valverde.

Op 24 april 2016 boekte Wout Poels van Team Sky hier hij zijn mooiste zege uit zijn carrière. 

Op 21 april 2024, in een ijskoude Ardennen, boekte Tadej Pogačar hier zijn tweede LBL overwinning. De man is genadeloos, geen kruid tegen gewassen. Begin er nie aan, wordt toch niks.. 

Op 27 april 2025  bleek andermaal Tadej te sterk, het recept is bekend; versnellen op La Redoute, uitbouwen en stand houden tot de finish. 

Let ook op de helpers van de de Sloveen; De Belg Florian Vermeersch die als waterdrager en windscherm fungeerde, de Sloveen Domen Novak die op de hellingen fungeerde als “een tractor ” en de beresterke  Fransman Pavel Sivakov die de Sloveen lanceerde op La Redoute.En dan hebben zij nog de zeer talentvolle Zwitser Deen Jan Cristen (20) en de zeer ervaren Amerikaanse knecht,  Brandon Alexander McNulty (27).